İbâdet, emredilenleri yapmaktır

İslâmiyyete uymaya, ibâdet etmek denir.  Müslümân, Allahü teâlâ emrettiği, vazîfesi olduğu için ibâdet eder. İslâmiyyetin emirlerinde...

İslâmiyyete uymaya, ibâdet etmek denir. 

Müslümân, Allahü teâlâ emrettiği, vazîfesi olduğu için ibâdet eder. İslâmiyyetin emirlerinde, yasaklarında, kulların dünyâları ve âhiretleri için nice faydalar bulunmakla berâber, ibâdet ederken, Allahü teâlânın emri ve kulluk vazîfesi olduğunu niyet etmek, düşünmek lâzımdır. Böyle düşünmeden yapılan iş, ibâdet olmaz. Din ile ilişiği olmayan bayağı bir iş olur. Meselâ namâz kılan bir kimse, Allahü teâlânın emrini yerine getirmeyi ve kulluk vazîfesini yapmayı niyet etmeyip, namâzın bir beden terbiyesi olduğunu düşünerek kılarsa, namâzı sahîh olmaz. İbâdet değil, spor yapmış olur.
Oruç tutan kimsenin de, yalnız mideyi dinlendirmeyi, perhîz yapmayı düşünmesi, orucun sahîh ve makbûl olmamasına sebep olur.
Bedenine zarar verdiği için alkollü içkileri bırakan kimse, sarhoşluk günâhından kurtulamaz.
Frengi, belsoğukluğu gibi korkunç hastalıklara yakalanmamak için, zinâdan, genel evlere gitmekten sakınan kimse de, islâmiyyette, afîf, temiz sayılmaz.

NİYETİN ÖNEMİ BÜYÜKTÜR
İslâmiyyette ibâdet yapmak için, niyetin büyük önemi vardır. Yapılan her işin İslâmiyyete uygun olup olmadığı, niyet ile anlaşılır. Allahü teâlâ, Cehennemden kurtulmayı ve Cennete girmeyi vazîfe olarak bildirmeseydi, yalnız Cenneti, Cehennemi düşünerek yapılan ibâdetler de makbûl olmazdı. Tesavvuf büyükleri, Evliyâ-i kirâm, ibâdet yaparken bunları da düşünmezler, yalnız Allahü teâlânın rızâsını düşünürler. Fakat her Müslümânın âhiret menfaatlerini düşünmesi, kâfi görülmüştür.
İbâdetleri âdetten ayırmak için, dünyâ menfaatlerini düşünmemek şart olmuştur. Allah için ve âhiret menfaâti için yapılan şeyler, ibâdet olmuş, dünyâ menfaâti için yapılan şeyler de, âdetten sayılmıştır.
İbâdetlerde âhiret faydalarını bırakarak, yalnız sosyal iyilikler aramak ve bu araştırmayı esâs tutmak, dîne inanmamak hastalığının alâmetlerindendir.
İslâmiyyetin bildirdiği hükümlerin âhiretteki faydalarıyla birlikte dünyâdaki faydalarını, sosyal iyiliklerini de düşünmek yasak değildir. Hattâ bu faydaları, zamânın yeni bilgileri ile açıklayarak anlatmak, din adamlarının vazîfesidir. Dinin hükümlerinin, dünyâda olan faydalarını ve iyiliklerini Müslümânların bilmesi de faydalıdır. Ancak Müslümânların yalnız bilmekle kalması lâzım olup, ibâdetleri dünyâ faydaları üzerine binâ etmek derecesine gelmemelidir. Böyle olursa, ibâdetler bozulur.
İslâmiyyetin istediği, emrettiği vazîfelerde dünyâ için ne kadar fayda bulunursa bulunsun, bunları yalnız Allahü teâlânın emri olduğu için ve âhirette, azâbdan kurtulmak için yapmak lâzımdır. Böyle niyet olunca, dünyâ faydalarının ayrıca düşünülmesi, zarar vermez.
İnsanlar, bütün işlerinde, hattâ ibâdetlerinde, dünyâ menfaâti, maddî kazanç aramaya alıştırılırsa, menfaâtperestlik, egoistlik hâsıl olur. Hâlbuki İslâmiyyet, nefislerin böyle kötü isteklerini yatıştırmayı, maddîcilikten fedakârlık etmeyi, menfaâti hakîr görmeyi, ahlâkın ve rûhun temizlenmesini, yükselmesini istemektedir. Ayrıca dinin hükümleri, sosyal faydalar üzerine kurulursa, bu hükümlerin zamanla değişmesine, bozulmasına yol açar.

DÜNYA MENFAÂTİ İÇİN...
İslâmiyyete uymanın, ibâdet etmenin, dünyâ menfaâtleri üzerine kurulmayacağı, akıl sâhipleri için açıkça meydânda olan bir hakîkattir. Böyle olduğu âyet-i kerîme ve hadîs-i şerîflerde de bildirilmektedir. Şûrâ sûresinin 20. âyet-i kerîmesinde meâlen;
(Âhireti kazanmak için çalışanların kazançlarını artırırız. Dünyâ menfaâti için çalışanlara da, ondan veririz. Fakat, âhırette bunların eline bir şey geçmeyecektir) buyurulmuştur.
Netice olarak Müslüman, Allahü teâlâ emrettiği ve vazîfesi olduğu için ibâdet yapar. Zira vazîfe, âmir tarafından emredilen şeyi yapmak, menedileni yapmamaktır. Peygamber efendimizin buyurduğu gibi:
(Allahü teâlâ, âhiret için yapılan iyiliklere dünyâda da mükafât verir. Fakat, yalnız dünyâ için yapılan işlere âhirette hiç mükafât vermez.)